ในหลาย ๆ ครั้ง ผมมักจะทำอะไรไม่เข้าท่าเข้าทางอยู่เสมอ

พูดไม่ดีบ้างล่ะ ถามคำถามที่ไม่ควรถามบ้างล่ะ แสดงออกไม่ถูกกาละเทศะบ้างล่ะ

โดยเฉพาะกับคนใกล้ตัว – คนที่ผมห่วงความรู้สึก

เหมือนกับบางที ยิ่งห่วงความรู้สึกเขามาก ก็ยิ่งอยากรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ และนั่นกลับยิ่งทำให้อะไร ๆ มันแย่ลง

ห่วงให้น้อยกว่านี้ ห่างให้มากกว่านี้ – เขามีโลกส่วนตัวของเขา ที่ถ้าเราไม่เข้าใจ ก็ไม่ควรจะเข้าไปให้เขาไม่สบายใจ

ห่าง แต่อย่าหายไปเลย

…

หัวใจผมบีบตัวแปลก ๆ เรียกร้องความสนใจ เหมือนจะเตือนว่ามันยังคงอยู่ตรงนั้น ที่ ๆ มันเคยอยู่มาตลอด ไม่เคยไปไหน

ใช่ หัวใจของผม ยังไงมันก็ยังเป็นของผม — ผมมีความสุขดี

Charlie: How come you looked so happy?

Donald: I loved Sarah, Charles. It was mine, that love. I owned it. Even Sarah didn’t have the right to take it away. I can love whoever I want. … You are what you love, not what loves you. That’s what I decided a long time ago.

(จาก Adaptation. ที่ได้ดูซ้ำเมื่อวาน)

technorati tags:
me