นอกจากกฎหมาย “หมิ่นพระบรมเดชานุภาพ” หรือกฎหมายอาญา มาตรา 112 แล้ว การปกป้องกษัตริย์/สถาบันกษัตริย์ หรือสภาวะยกเว้นของกษัตริย์/สถาบันกษัตริย์นั้น สามารถพบเห็นได้ในกฎหมายอื่น ๆ อีกด้วย (ซึ่งก็ตั้งคำถามได้ ว่ามันซ้ำซ้อนหรือสร้างปัญหาในแง่ระบบยุติธรรมหรือไม่)

ตัวอย่างเช่น มาตราต่าง ๆ ใน หมวด 2 “พระมหากษัตริย์” ของรัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน (2550)

ใน หมวด 2 “ข้อมูลข่าวสารที่ไม่ต้องเปิดเผย” ของพ.ร.บ.ข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540

มาตรา 14 ข้อมูลข่าวสารของราชการที่อาจก่อให้เกิดความเสียหายต่อสถาบันพระมหากษัตริย์จะเปิดเผยมิได้

สถิติการระงับการเข้าถึงเว็บไซต์และการดำเนินคดีตามพ.ร.บ.ว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ ตั้งแต่เริ่มประกาศใช้กฎหมายดังกล่าว ก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า มันถูกใช้เป็น “มาตรา 112 ฉบับออนไลน์”

ล่าสุด พ.ร.บ.จดแจ้งการพิมพ์ พ.ศ. 2550 กำลังถูกแก้ไขเพิ่มเติมให้มีการห้ามพิมพ์เรื่องเกี่ยวกับสถาบันกษัตริย์เป็นการเฉพาะ จากเดิมมีเพียงการห้ามนำเข้า และเพิ่มโทษปรับจาก 6 หมื่นบาท เป็น 1 แสนบาท ส่วนโทษจำคุกนั้น 3 ปีเท่าเดิม (ดูร่างฉบับ PDF)

ไอเดียของร่างพ.ร.บ.จดแจ้งการพิมพ์ฉบับใหม่นี้ คล้ายกับพ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ฉบับปัจจุบัน นั่นคือ ให้อำนาจรัฐในการระงับการเข้าถึงข้อมูล “ที่กระทบต่อสถาบันพระมหากษัตริย์” (กรณีอินเทอร์เน็ตคือ ปิดหรือบล็อคเว็บ, กรณีสิ่งพิมพ์คือ ห้ามพิมพ์หรือห้ามนำเข้า) และกำหนดโทษสำหรับผู้ไม่ปฏิบัติตาม

มาตรา 6 ตามรัฐธรรมนูญระบุว่า

มาตรา 6 รัฐธรรมนูญเป็นกฎหมายสูงสุดของประเทศ บทบัญญัติใดของกฎหมาย กฎ หรือข้อบังคับ ขัดหรือแย้งต่อรัฐธรรมนูญนี้ บทบัญญัตินั้นเป็นอันใช้บังคับมิได้

มีคำถามน่าสนใจว่า หากสถาบันกษัตริย์หรือการอ้างสถาบันกษัตริย์เป็นปฏิปักษ์กับรัฐธรรมนูญ กฎหมายต่าง ๆ ที่มีศักดิ์ต่ำกว่ารัฐธรรมนูญ จะยังใช้บังคับคุ้มครองสถาบันกษัตริย์หรือการอ้างสถาบันกษัตริย์ในกรณีนั้น ๆ ได้อยู่หรือไม่

หรือจะไปใช้มาตรา 7 ตามรัฐธรรมนูญที่ว่า

มาตรา 7 ในเมื่อไม่มีบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญนี้บังคับแก่กรณีใด ให้วินิจฉัยกรณีนั้นไปตามประเพณีการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข

ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกว่ามันเยอะไปหน่อย กฎหมายลักษณะนี้ ใส่มันไปหมดทุกที่ เหมือนรูปที่มีทุกบ้าน

ถาม-ตอบว่าด้วยประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 – Article 112 Awareness Campaign