เมืองเป็นที่อยู่ของคน คนเยอะซะด้วย

มารยาทเมือง ที่เสนอไปเมื่อวาน ไม่ได้เป็นหลักตายตัวอะไร
มีแค่จุดเดียวง่ายๆ คือขอแค่คิดในหัวหน่อยว่า
มีคนอื่นร่วมใช้เมืองกับเรานะ ถนน ทางเดิน ที่สาธารณะต่างๆ
เวลาทำอะไรก็นึกถึงเค้าถึงเราหน่อย จะมีใครเดือดร้อนรึเปล่า
น้ำใจเล็กๆ น้อย แค่นี้ก็ทำให้เมืองมันน่าอยู่ขึ้นเยอะ

นอกจากการกระทำเหล่านี้ ที่จะทำให้เมืองน่าอยู่ได้แล้ว
ปฏิสัมพันธ์กับคนร่วมเมือง ก็อาจจะทำให้เรารักเมืองของเรามากขึ้นได้

เข้าร้านซื้อของ พูดคำว่า สวัสดี หน่อย
ซื้อเสร็จ ขอบคุณ
เดินออก บอก สวัสดี โชคดี บ๊ายบาย

สวัสดี ขอบคุณ ขอโทษ – คำพื้นฐานง่ายๆ

แม่ค้าที่ตลาด บุรุษไปรษณีย์ เด็กแถวบ้าน พนักงานทำความสะอาดที่ออฟฟิศ รปภ.หน้าหมู่บ้าน
เราเดินผ่านกันทุกวัน คนเหล่านี้เป็นคนทั้งนั้น ปฏิบัติกับเค้าแบบคนรึเปล่า

(ถ้าไม่ใช่ ให้แทนคนเหล่านั้น ด้วยสิ่งเหล่านี้แทน
— ตู้ขายของอัตโนมัติ เครื่องแยกจดหมาย กองขยะ เครื่องดูดฝุ่น สัญญาณกันขโมย —
เราจะได้ความรู้สึกที่ไม่ต่างกันเท่าไหร่)

เจอกัน เดินผ่านกัน ก็ยิ้มให้กัน ทักทายกันหน่อย

สิ่งเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้
Samaritans ให้ข้อมูลว่า ลดโอกาสการฆ่าตัวตายได้นะครับ
(บางคนฆ่าตัวตายเพราะว่าไม่มีคนพูดด้วย – คิดว่าอยู่หรือตาย คนอื่นๆ ก็ไม่ได้สังเกตุอยู่แล้ว)

ซูเปอร์ผู้ว่าฯ ก็ช่วยเราไม่ได้
อยากได้ ทำเองนะ