… ผมเป็นคนไทยเพราะเกิดเมืองไทย พ่อแม่เป็นคนไทย ผมเป็นคนของโลก และเลือกคบกับคนประเภทนี้ มีรสนิยมคล้ายกัน ไม่ว่าเขาเป็นคนเปรู ผมก็โอเค ผมคิดว่าถ้าคนคิดแบบนี้ได้ทั้งโลก ไม่มีการบอมบ์อิรักหรอก ไม่มีถล่มตึกเวิร์ลด์เทรดแน่ เพราะทุกคนเคารพกัน ผมไม่ได้ภูมิใจในความเป็นคนไทย ขณะเดียวกันผมก็ไม่ดูถูกไทย ไม่บ้าฝรั่ง ไม่บ้าความเป็นไทยด้วย ไม่มีหรอกเรื่องแบบนี้ คนคิดไปเอง หรือคุณจะให้ผมฟังเพลงชาติไทยแล้วฮึกเหิมงั้นหรือ ตลกจะตาย

ผมรักในหลวง ไม่ใช่เพราะผมเป็นคนไทย โอ้โฮ คนแบบนี้มีกี่คนในโลก ถ้าผมอยู่ภายใต้ร่มโพธิ์ร่มไทรมหาตมะคานธี ผมอาจรักคานธีเท่าในหลวง ผมรักในหลวงเพราะในหลวงเป็นในหลวง …

(ตัดจากหนังสือ “อย่างน้อยที่สุด” บทสัมภาษณ์ เป็นเอก รัตนเรือง โดย วรพจน์ พันธุ์พงศ์)

ฟังดูไร้ราก แต่ก็เพราะมีขา และพร้อมที่ลุกขึ้น สะบัดดินออกจากตูด เดินเองเมื่อต้องการ ?
ไม่ได้ฝังรากเอาไว้กับ .. อาจจะเป็น ขอนไม้ผุ ๆ กลางกระแสน้ำ ที่จะลอยไปทางไหน ตัวเองก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ?

กุหลาบแดงมันแพงนัก หายาก ก็ไม่ต้องให้ ไม่ได้หมายถึงไม่รัก — ให้ก็ไม่ได้แปลว่ารัก

ทำอย่างอื่นให้ก็ได้

‘ฉันรัก’ กับ ‘ฉันอยากให้คนอื่นรู้ว่าฉันรัก’

เอาทั้งสอง หรือ หนึ่ง (แรก. หรือ หลัง!) .. ก็แล้วแต่จะให้คุณค่ากับอะไร

เออ ไม่สิ ต้องเป็น ‘ฉันอยากให้ที่ฉันรักรู้ว่าฉันรัก’ … คนอื่นไม่เกี่ยว (… หรือตอนนี้เกี่ยว ?)

หลายที ที่รักใครแล้วก็น่าจะแสดงออกออกหน่อย ให้ได้ชื่นใจบ้าง แต่วิธีแสดงออกมันก็มีตั้งมากมาย ไม่เห็นต้องเป็นกุหลาบแดงกันเสียทุกคน

tags: world, citizen, love