ตามศรัทธาครับ เจ้ย ร่อนจดหมาย ล่าชื่อคืนเสรีภาพของภาพยนตร์ไทย โดย อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล ร่วมกับไบโอสโคป มูลนิธิหนังไทย สมาคมผู้กำกับ และพันธมิตร ขณะที่ผมกำลังเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับหนังของผม ผมก็ได้พบว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะพยายามผลักดันภาพยนตร์เรื่อง แสงศตวรรษ ให้เข้าโรงฉายได้ในประเทศไทย ไม่ใช่เวลาที่ผมจะหาโอกาสมาโปรโมทหนังของผม แต่คือเวลาที่จะคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับระบบการเซ็นเซอร์ของไทยเรา เพื่อสำหรับคนทำหนังรุ่นต่อไปจะได้ไม่ต้องมาเผชิญปัญหาเดียวกับพวกเรา และผู้ชมชาวไทยจะได้มีอิสระในทางเลือกของพวกเขาจริง ๆ นี่คือเวลาที่เราจะมาสนทนาเกี่ยวกับหนังทั้งหมด ก่อนที่จะเข้าโรงฉายนั้น ควรแล้วหรือที่จะต้องผ่านการพิจารณาจาก กรมศานา แพทยสภา กลุ่มวิชาชีพครู กรมแรงงาน ทหาร กลุ่มคนรักสัตว์ สหภาพแท็กซี่ หรือแม้กระทั่งจากคนต่างชาติ ฯลฯ? หรือมันจะง่ายกว่าถ้าเราจะเปลี่ยนระบบการปกครองเป็นเผด็จการฟาสซิสต์ที่เราจะอยู่กันอย่างสมานฉันท์ และไม่ต้องมาเสียเวลาพูดถึงเรื่องประชาธิปไตยกันอีกต่อไป? ระบบการเซ็นเซอร์ของไทยต้องการการประเมินมาตรฐาน สมาชิกผู้เกี่ยวข้องต่อการเซ็นเซอร์ถึงเวลาที่ควรจะถูกทบทวนและตั้งคำถาม และเราควรจะตัดสินใจเพื่อจะเปลี่ยนกฎหมายนี้เสียที ผมใคร่จะขอเชิญชวนและถามความเห็นพวกคุณเป็นเสียงสะท้อนต่อระบบการเซ็นเซอร์ในประเทศของเรา และเพื่อที่เราจะได้ปรึกษาหารือกันที่ http://www.petitiononline.com/nocut/petition.html ความคิดเห็นนี้จะส่งผ่านไปยังรัฐบาลไทย การสนับสนุนของคุณจะช่วยในการปกป้องรักษาสิทธิ์ขั้นพื้นฐานของประชาชนคนไทย นั่นคือเสรีภาพในการรับสื่อ ผมรู้สึกขอบคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลาและมีส่วนร่วม ขอบคุณมากครับ (หมายเหตุ : 1.สำหรับผู้ที่ลงชื่อในเวบบอร์ด thaifilm.com ไปแล้ว ขอความกรุณามาลงชื่อในเว็บใหม่อย่างเป็นทางการอีกครั้งด้วยครับ 2.ติดตามรายละเอียดในอนาคตได้ที่บล็อก http://a-century.exteen.com) technorati tags:…

สิ่งที่น่าละอายที่สุดก็คือ ความละอายอันไร้เหตุผล ? “ในฐานะนักทำหนังคนหนึ่ง ผมปฏิบัติกับหนังของผมประดุจลูกชายและลูกสาว เมื่อผมให้กำเนิดเขา พวกเขาก็มีชีวิตเป็นของตนเอง ผมไม่ใส่ใจว่าผู้คนจะรักหรือเกลียดลูกของผม ตราบใดที่ผมสร้างเขาขึ้นมาด้วยความตั้งใจและความพยายามอย่างสูงสุด ถ้าลูกๆ ของผมไม่สามารถอาศัยอยู่ในประเทศของเขาเองไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันใดก็ตาม ก็ปล่อยเขาเป็นอิสระเถิด เพราะมันยังมีพื้นที่อื่นๆ ที่ต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นในแบบอย่างที่เขาเป็น มันไม่มีเหตุผลเลยที่ต้องทำให้พวกเขาพิกลพิการจากระบบแห่งความกลัวหรือความ ละโมบ มิฉะนั้นแล้วมันก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่คนสักคนหนึ่งจะสร้างงานศิลปะต่อไป” — อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล “I, a filmmaker, treat my works as my own sons or my daughters. When I conceived them, they have their own lives to live. I don’t mind if people are fond of them, or despise…