เราถามเธอว่าสบายใจขึ้นไหม ได้ร้องไห้ ได้เล่าให้เราฟัง

เราซดน้ำบะหมี่ราเม็นเกลี้ยงชาม อร่อยจริงๆ ถ้ามาคนเดียวต้องสั่งอีกชามเป็นแน่ แต่เดี๋ยวเธอจะหาว่าตะกละ อย่าดีกว่า เราเรียกพนักงานมาเก็บตังค์ เธอทำท่าจะจ่าย เรายั้งมือห้ามไว้ คนดื่มแต่น้ำเปล่าเอาแต่ร้องไห้ ไม่ต้องจ่ายหรอก

จ่ายแต่เงินค่ารับฟังตามที่ตกลงกันก็พอ

ก่อนจากกัน, หลังจากที่เธอจ่ายเงินเราเรียบร้อยแล้ว เรายื่นนามบัตรซึ่งระบุวิธีที่จะติดต่อเราในภายภาคหน้าเอาไว้ เผื่อเธอจะต้องการเราอีกครั้ง นอกจากนามบัตร เรายังมอบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นให้เธอไว้เป็นที่ระลึก

ก่อนแยกตัวออกมา เราบอกเธอว่า อย่ากังวลกับความทุกข์แล้วมันก็จะผ่านไปเอง

บันทึกของนักฟังความเศร้า – จักรพันธุ์ ขวัญมงคล @ open center

Everybody Hurts – R.E.M.