เห็นอ.ฮุ้ย ว่า แผนที่ Google Earth แถวกรุงเทพเริ่มชัด เลยกลับไปเล่นใหม่

แถวบ้าน กับที่ ๆ ผ่านบ่อย ๆ เมื่อก่อน. ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่บ้านกะโรงเรียน -_-” ตอนม.ปลายชอบเดินกลับบ้าน เพราะรถมันโคตรติด เบื่อ + ง่วงด้วย ถ้าอยู่บนรถ (Carbon Monoxide) ก็เดิน ๆ ตรงมาเรื่อย ๆ จากหน้าโรงเรียน ผ่านสวนสุนันทา (ด้านถนนสามเสน) ท่าวาสุกรี หอสมุดแห่งชาติ เทเวศน์ พอถึงแบงก์ชาติ ก็เลี้ยวซ้าย เข้าถนนวิสุทธิกษัตริย์ (ถ้าเลี้ยวขวาก็จะเข้าไปสุดตรงท่าน้ำ ร้านอาหารยกยอ) เดี๋ยวนี้เส้นนี้ข้างบนหัวเป็นสะพานพระราม 8 ไปแล้ว (ไม่ชอบเลย) เดิน ๆ ตรงไป ก็จะตัดกับถนนราชดำเนิน เมื่อก่อนตรงหัวมุมนั้นเป็น ททท. ถัดไปก็คือสนามมวยราชดำเนิน เดี๋ยวนี้เป็นอะไรไม่รู้ละ ก็เดินตัดถนนราชดำเนินไป ตรงแหลก (จริง ๆ ถนนมันโค้งไปโค้งมา แต่ตอนเดินก็ไม่ต้องเลี้ยวน่ะ เรียกว่า ‘ตรง’ ละกัน) ช่วงนี้มองไปด้านขวาจะเจอผับเก่าแก่ ชื่อ ‘ตะเกียง’ ตอนนี้ก็ยังน่าจะยังอยู่ เดิน ๆ ไป มันจะตัดกับถนนหลานหลวง ถ้าเลี้ยวขวาไป ก็จะเป็นสะพานผ่านฟ้า แต่ไม่ต้องเลี้ยว ตรงต่อ ซักพักก็จะเจอโรงเรียนวัดสระเกศอยู่ด้านขวามือ + ทางเข้าไปภูเขาทอง ไปอีกนิดก็จะเป็นสี่แยกการประปา ก็เลี้ยวซ้ายเข้าถนนบำรุงเมือง (ถ้าเดินตรงไปก็จะเป็นวรจักร) เดินไปอีกสามช่วงตึกแถว ก็จะถึงบ้าน ถ้าวันไหนมีตังค์ ก็จะซื้อไอติมตรงร้านขายยาตรงข้ามการประปากิน 😛 (ถ้านั่งรถเมล์กลับเนี่ย ก็ต้องลงตรงป้ายตรงข้ามการประปานี่แหละ)

มีอยู่ช่วงนึง ชอบไปเดินเล่นท่าพระจันทร์ คือตอนนั้นร้านนายอินทร์เพิ่งเปิดใหม่ ๆ เป็นร้านหนังสือที่น่าเข้าที่สุดในช่วงนั้น ชอบมาก เลิกเรียนก็นั่งรถไปท่าพระจันทร์ ซื้อหนังสือ -_-” (ช่วงนั้นยังไม่มีสยามสแควร์เข้ามาในหัว ไปก็ไปเฉพาะตอนเรียนพิเศษ แล้วก็เดินแค่แผงเทปกะดอกหญ้าอยู่ดี -_-“) ถ้าเกิดจะเดินกลับบ้านจากท่าพระจันทร์ ก็จะเดินทางที่ผ่านเสาชิงช้า ตอนนั่งรถจากโรงเรียนไปท่าพระจันทร์ มันจะมีสะพานก่อนจะผ่านบางลำภู ตอนขึ้นสะพานเนี่ยก็จะชอบมองลงไปดูร้านนาฬิกาด้านซ้าย ลูกสาวเค้าน่ารักดี ดูว่าอยู่รึเปล่า (เจอกันที่เรียนพิเศษน่ะ รู้อีกทีก็คือเป็นน้องสาวเพื่อนชั้นเดียวกัน – ตอนนี้แต่งงานกะหนุ่มญี่ปุ่นไปละ อยากเห็นจังทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาว)

ถ้าก่อนหน้านั้น ตอน ม.ต้น เพิ่งเล่นคอมใหม่ ๆ ชอบนั่งรถไป BBC สาขาอนุเสาวรีย์ชัย ไปก๊อปโปรแกรม ขนแผ่นดิสก์ไปเป็นกล่อง ๆ สิบยี่สิบแผ่น วันไหนไม่มีตังค์ แต่อยากไปจัด ๆ ก็เดินไป (ไม่รู้เอาไปทำอะไรหมด ไม่เข้าใจ แต่ไม่กล้าขอที่บ้านเพิ่ม ขอเค้าก็ให้แหละ แต่กลัวโดนบ่น แบบว่ามีเงินเท่าไหร่เอาไปซื้อหนังสือหมด ไม่การ์ตูนก็หนังสือคอม เวร คือเค้าบ่นเพราะว่ามันไม่มีที่เก็บด้วย) ก็เดินจากโรงเรียนไปแยกซังฮี้ เลี้ยวขวา แล้วก็เดินผ่านไปทางสวนจิตร ตอนเย็น ๆ จะมีคนมาวิ่งออกกำลังกายเยอะ แถวนั้น

นี่คงติดนิสัยชอบเดินมาตั้งแต่เด็ก ๆ .. สงสัยเพราะว่ารถแถวนั้นมัน “โคตร” ติด ด้วยแหละ คือเวลาปกตินี่รถมันโล่งมากเลยนะ แต่ช่วงเย็น ๆ ตอนเลิกเรียนนี่สิ นรกเลย ติดทุกทิศทาง เคยติดตรงแยกวิสุทธิกษัตริย์-ราชดำเนินนี่ ชั่วโมงนึง บ้าไปแล้ว

ทางเล็ก ๆ คนเยอะ ๆ เราบ่นว่าไม่สะดวก ร้อน แออัด แต่เราก็อยู่กับมันได้ตั้งนาน ก็บ่น ๆ ขำ ๆ ไปงั้นแหละ จริง ๆ ชอบ

ที่ใหญ่ ๆ กว้าง ๆ คนโหวง ๆ สบายแค่ไหนก็ไม่อยากอยู่อ่ะ (ให้ไปเที่ยวแป๊บ ๆ น่ะได้)

คงโตมาแบบนี้

หาจังหวะกรุงเทพ, รังสิต, เอดินบะระ เจอแล้ว แต่ยังหาจังหวะเบอร์ลินไม่เจอ

เคาะอยู่ …

update: ด้านขวาบนนั่น คือพระที่นั่งอนันต์กะลานพระรูป ตอนที่ยังนั่งตุ๊ก ๆ ไปโรงเรียนพร้อม ๆ กับน้องอยู่ รถมันก็จะวิ่งผ่านลานพระรูปนี่แหละ เมื่อก่อนจะนั่งไปลงหน้าโรงเรียนเลย ก็จะวิ่งอ้อมหลังพระที่นั่งอนันต์ ไปโผล่แถวสวนดุสิต แล้วเลี้ยวซ้ายแยกซังฮี้ แต่พอโตขึ้นหน่อย ก็ยอมเดินนิดนึงดีกว่า ให้ตุ๊ก ๆ เค้าเลี้ยวตรงแยกก่อนจะเข้าลานพระรูปแทน (ที่ด้านขวามันจะเป็นที่ ๆ เค้าเอาไว้จัดงานแสดงเฟอร์นิเจอร์/รับปริญญาบ่อย ๆ อ่ะ) แถววิ่งไปเลี้ยวขวา ผ่านหน้าโรงเรียนราชวินิต เลี้ยวซ้ายผ่านหน้าโรงเรียนสาธิตสวนสุนันทา แล้วก็จอดแถวนั้นแหละ แล้วเดินแทน มีช่วงหลัง ๆ นี่ เค้าให้รถธรรมดาวิ่งบัสเลนได้ด้วย ตั้งแต่หน้าแบงก์ชาิติถึงหน้าโรงเรียน ก็จะให้ตุ๊กวิ่งไปทางวิสุทธิ์กษัตริย์แล้วเลี้ยวขวาแยกแบงก์ชาติ — จะเห็นว่าทางไปโรงเรียนตอนเช้าตอนเด็ก ๆ เนี่ย จะผ่านเขาดินทุกเช้าเลย (ตอนวิ่งอ้อมพระที่นั่งอนันต์) แต่ขอสารภาพว่า ไม่เคยเข้าเขาดินอ่ะ -_-“

update too: แพนไปแถวโรงเรียน เพิ่มสถานที่ที่พอจำได้ มีแค่อันเดียวที่ไม่ชัวร์ แต่อยากใส่ คือบ้านครูสมศรี (ที่ ๆ เจอลูกสาวร้านนาฬิกาที่ว่าไว้ข้างบนเป็นครั้งแรก – บทสนทนาแรกของเราคือ “กี่โมงอ่ะ” นึกไม่ออกว่าถ้าบ้านขายปืน จะต้องเริ่มคุยยังไง)

เค้าว่าเวลาคนเริ่มแก่ จะเริ่มชอบคุยเรื่องเก่า ๆ 😛