เชียงใหม่ฝนตก หนึ่ง

21:19
(คืนวันเสาร์)

ขณะที่พิมพ์โพสต์ชิ้นนี้ ผมนั่งอยู่หน้าร้าน “ขันอาษา”

ร้านเต็ม ไม่มีที่นั่ง ไม่รู้จะยืนตรงไหน กลัวบังเขา ดูเกะกะ

เลยหาที่นั่งนอกร้าน บ้านข้าง ๆ เขาปิดแล้ว และเปิดโน๊ตบุ๊ค – บ้า

don’t leave me high, don’t leave me dry

วันนี้ วชิรา มาเปิดเพลงที่ร้านนี้
กิจกรรมหนึ่งเดือนหนึ่งครั้ง “ทะลุหูขวา” Fall on Deaf Ears

ผู้คนคึกคัก

นัดรุ่นน้องไว้ คนหนึ่งท่าจะไม่มาแล้ว อีกคนหนึ่งกำลังจะมา

มาคราวนี้ เป็นเชียงใหม่อีกแบบ ที่ผมควรจะรู้จักไว้

ขี่มอไซค์รอบเมือง ดูนั่นดูนี่ เข้าตรอกซอกซอย มีความสุขกับตัวเอง
พบสถานที่ใหม่ ผู้คนใหม่ อะไร ๆ ก็ใหม่ไปหมด — เชียง-ใหม่ มาก ๆ 🙂

เพลงเพราะ บรรยากาศดี
ผมนั่งอยู่ริมถนน เพลิน ๆ

ฝนตกทั้งวัน ไม่ได้ออกไปไหน ได้ออกจากบ้านก็โน่น ห้าโมงกว่า
ไปนั่งอยู่ร้าน happyhut นิมมานเหมินทร์ ใช้อินเทอร์เน็ต ในร้านหนาวสั่น

โอ๊ย เพลงนี้ก็เพราะอีกแล้ว

ผมว่าแบบนี้ก็ดีนะ

คือคุณต้องอยู่กับตัวคุณเองให้ได้ก่อน
มีความมั่นคง มั่นใจ
ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าใครจะมาอยู่กับคุณแล้วจะสบายใจเลย

ผมโลเล เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
เดินทาง เปลี่ยนที่ ย้าย ตลอดเวลา moving relocating
บางคนรวมถึงพี่สาวผม บอกผมว่า พวกเขาเหมือนจะมองเห็นว่า ผมมองเห็นเป้าหมายในชีวิตตัวเองอย่างไร
แต่ตัวผมเองนั้น รู้สึก แกว่ง ๆ ในบางที
รู้ว่าต้องการอะไร แต่ไม่รู้จะไปยังไง บางคราว

เพลงนี้ก็เพราะ (ไม่รู้จักชื่อสักเพลง)

ไม่รู้จะเดินทางไปไหนกันนัก

ไปก็แต่ตัว ประสบการณ์ก็คงแต่ทางกาย สมอง ความรู้

แต่เหมือนใจจะไม่ไปไหน ย่ำอยู่กับที่ ไม่มีการเรียนรู้ พัฒนา

เพื่อนอย่างน้อยสองคน บอกผมว่า ผมไม่เหมือนคนที่เคยรู้จัก
หมดความมั่นใจ ไร้เสน่ห์

ดูท่าจะจริง – ไม่ล่ะ จริงเลยทีเดียว

สิงห์เล็ก 50 สิงห์ใหญ่ 85
ไม่มีที่นั่ง กินสิงห์เล็กละกัน
เดี๋ยวไปจัดการต่อ

เราว่าเราเป็นคนรักเพื่อน – ใช่มั๊ย ?
แต่บางครั้งบางที เรายังไม่รู้ว่าจะรักยังไงให้ไม่เกินเพื่อนดี

เพลงนี้ก็เพราะ

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ล้วนเป็นเรื่องดีงาม

เขาเปิดเพลง “Silent sigh” จาก About a Boy

เฮ้ ผมรักบรรยากาศนี้ ช่วงเวลานี้ เมืองนี้ ประเทศนี้ โลกนี้ และผู้คนในโลกนี้
ทุกคน และ ทุกคน

bact’ is a friend 🙂

---

ป.ล. ชาวเชียงใหม่ ฟังวชิราเปิดแผ่นได้ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ 12:00-14:00 น. คลื่น 106.5 MHz สนับสนุนโดย Nokia

---

เชียงใหม่ฝนตก: หนึ่ง
สอง
สาม
สี่

technorati tags:
me,
life,
Chiang Mai