เรื่องของคนเหงาอีกแล้ว ให้ตายสิ
คนใกล้ตัวอย่างน้อยสองคน เคยพูดในโอกาสต่างกัน ว่า
“กรุงเทพมันเหงา”
มองถนนโล่ง ๆ หน้าสยามสแควร์ตอนสี่ทุ่ม
พิจารณาแล้วว่า จริง
มันไม่ใช่เรื่องว่า รอบ ๆ ตัว ไม่มีหมาเดินซักตัว
แต่เป็น “ภาวะความรู้สึกที่อยากมีใครอยู่ด้วย”
แต่ก็ไม่รู้ว่ากรุงเทพ และ “หมานคร” ทั้งหลาย มีเคมีอะไร ที่ทำให้ผู้คนเกิดภาวะนั้นได้ถี่เหลือเกิน
หรือด้วยจังหวะของเมืองที่มันเร่ง เร็ว
เราเลยไม่มีโอกาสได้นึกถึงคนอื่นเท่าไหร่นักในช่วงเวลาปกติ
กู กู กู กู กู กู และ กู
และทันใดที่จังหวะผ่อน พอเริ่มจะนึกถึงคนอื่นได้ มันก็ตูมออกมา อย่างอดอยาก
(บางทีเพื่อจะพบว่า คนที่เราคิดถึง ยังอยู่ในจังหวะ กู กู กู กู กู อยู่ .. ก็เศร้าไป)
เอาบล็อกเหงา ๆ ไปอ่าน
“การมีแฟนของคนสมัยนี้ มันก็แค่การบริโภคร่วมกัน การหาโปรแกรมทำด้วยกันในวันเสาร์อาทิตย์ หรือการผ่านพ้นช่วงเทศกาลต่างๆไปด้วยกัน”
— buiberry‘s เบเบ๋
กับ
The Aesthetics of Loneliness
— ผมล่ะโคตรชอบชื่อบล็อกเค้าเลย ใช่ ในความเหงานั้นมีความงาม และเราควรจะเหงาอย่างสวยงามได้ใช่มั๊ยล่ะ ?
เพลงเพราะ ๆ หนังดี ๆ เยอะแยะ ก็มาจากความเหงานิ
อยู่กับมัน! (ให้ได้ ถ้าจำเป็น)
Sometimes I feel
Like I don’t have a partner
Sometimes I feel
Like my only friend
Is the city I live in
The city of Angels
Lonely as I am
Together we cry
Red Hot Chili Peppers — Under the Bridge [mv]
tags:
loneliness,
city,
urban