สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ไปนอนเอื่อย ๆ กับไทยอินดี้ที่หัวหิน
ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย
ในจำนวนยี่สิบเอ็ดชีวิต (หรือยี่สิบสองนี่แหละ) ผมเป็นมนุษย์ผู้เดียวที่ไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรเกี่ยวกับหนังเลย (เว้นเสียแต่การเข้าไปหลับในโรงหนังบ้าง – นาน ๆ ที)
นอกนั้นอีกยี่สิบชีวิต เขา เธอ และเธา ล้วนแล้วแต่ทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับหนัง
ไม่ทำหนังเอง ก็อยู่กองถ่าย แก้สคริปต์ ทำเอฟเฟกต์ ฯลฯ หลายสิ่ง ที่ทำให้ภาพเคลื่อนไหว
จึงไม่แปลกนัก ที่เราจะเห็นกล้องมินิดีวีกลาดเกลื่อนเหมือนมางานแสดงสินค้าอิเล็กทรอนิกส์อะไรซักอย่าง
ยังไม่รวมถึงกล้องถ่ายรูปสารพัดรุ่น ตั้งแต่ดิจิทัลเอสแอลอาร์ตัวใหญ่ไปจนถึงโลโมฟิชอาย
หากใครเผลอทำอะไรโง่ ๆ ไปในทริปนี้ แล้วหวังว่าจะไม่ถูกบันทึกภาพไว้ – ก็โง่จริง ๆ นั่นแหละ
พวกเราไปถึงเขาเต่าเอาตอนบ่าย คนที่บังกะโลเอารถมารับพวกเราจากสถานีรถไฟหัวหิน
นี่เป็นครั้งแรกของผมที่ได้นั่งรถไฟมาทะเล
รถไฟ กับ ทะเล – สองสิ่งที่ผมไม่เคยสัมพันธ์มันเข้าด้วยกันเลย
หลายสิ่งที่เราไม่เคยเห็นความสัมพันธ์ของมัน
แต่ทุกสิ่งล้วนโยงใย ไม่เห็น ใช่ว่าไม่มี
จัดแจงข้าวของพอเข้าที่ จับจองที่ซุกหัวนอนพอเข้าทาง ก็ถึงเวลามื้อแรกของทริปนี้
ข้าวผัดทะเลหม้อโต มื้อนี้พวกเรายังไม่ได้ทำเอง เป็นป้าที่ที่พักจัดการให้
กุ้ง และ ปลาหมึก ยั้วเยี้ย แหม อะไรมันจะทะเลขนาดนี้
มาก่อนก็กุ้งเยอะหน่อย มาช้าก็ข้าวเยอะหน่อย แต่มีพอให้หลายคนได้เติมรอบที่สองและสาม
มื้อแรกก็ประทับใจซะแล้ว เป็นอันวางใจว่าทริปนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารการกิน อย่างน้อยก็ฝากท้องกับป้าได้
(ก่อนจะสำนึกภายหลังจากนี้ว่า เราประเมินปลายจวักเพื่อนร่วมทริปต่ำไป)
นั่งรมควันบุหรี่ซักพัก (เราเป็น second hand smoker ที่ดี บรรยากาศมันน่านั่งน่ะ) พอให้ข้าวย่อย ก็ถึงเวลาออกเดินสำรวจพื้นที่รอบ ๆ เสียหน่อย
ปล่อยพวกแม่บ้านพ่อบ้านเขาจ่ายตลาดเตรียมมื้อเย็นไป พวกเราจะไปชิลกันที่ชายหาด ฮู้ว์~
หาดแถวนี้ไม่ได้มีอะไรน่าดึงดูดนัก อืม แต่นี่อาจจะเป็นสิ่งดึงดูดก็ได้
จะสวยอะไรไปถึงไหน ในบางวันเราก็อยากกินข้าวราดแกงธรรมดา ๆ
ผมหยิบหูฟังขึ้นมาครอบหัว
พอดีกับเพลง Across the Universe ของ Fiona Apple
เราต่างอยู่บนเรือที่เรียกว่าโลก – ที่ร้อนชิบหาย
(ในรถไฟขากลับ เด็กสาวมัธยมสองคนที่นั่งถัดไป พยายามอธิบายเรื่องโลกร้อนให้กับหนุ่มนักท่องเที่ยวชาวเกาหลีฟัง world hot world hot – นี่เป็นประเด็นระดับโลกจริง ๆ)
พวกเราเริ่มหาที่ทางสำหรับฟุตบอลชายหาด
เกือบสุดหาด เป็นลานทรายหน้าโครงการรีสอร์ทที่ถูกทิ้งร้าง
ชาวบ้านแถวนั้นว่า คุณหญิง อ. ภรรยาอดีตนายก ท. ที่ตอนนี้เดินเล่นอยู่แถวกรุง ล. มาทำเอาไว้ แต่คงไม่ทำต่อแล้ว
น้ำทะเลขึ้นลง ชีวิตคนก็ขึ้นลง – น้ำลงก่อนสึนามิ?
เอาไม้มาปักทำเสาประตูสองฝั่ง แถวนี้น่าจะเล่นได้สนุก
ยังไงก็ตาม หาดทรายก็ยังเป็นหาดทราย
ไม่ได้เล่นฟุตบอลมานานเท่าไหร่แล้ว
ล่าสุดอาจจะเป็นที่ฮันโนเวอร์ บอลนักเรียนไทย ขำดี
กีฬาชนิดนี้ เอาเข้าจริง ความสนุกคงอยู่ที่เพื่อนร่วม “ทีม” ทั้งในและนอกสนาม
ผ่านไปได้แค่ห้านาที อาการเหนื่อยหอบปรากฎ
จะอะไรล่ะ ก็ตอนอยู่กรุงเทพเคยออกกำลังที่ไหน นอกเสียจากวิ่งไล่ตามรถเมล์บางครั้ง
ให้มาวิ่งไล่เตะลูกบอลกลางแดงเปรี้ยง ๆ ตอนบ่าย ไม่หัวใจวายตายก็ดีแค่ไหนแล้ว
เอาน่ะ นาน ๆ ที
เรายอมแพ้อะไรมาเยอะเกินไปแล้ว
วิ่งให้ล้ม
สนุกดี
กลับมาที่บ้านพัก
คนอื่น ๆ เขาออกไปเล่นบอลกันต่ออีกรอบ ที่ลานดินหลังบ้าน
ไม่ได้ออกไปด้วย เหนื่อย ไม่ไหวแล้ว
อยู่ในครัวดีกว่า วันนี้จะมีอะไรกิน
พี่นุชชี่เป็นกัปตันในสนามนี้
บัญชาการเกมจากหลังครก
คล่องแคล่วว่องไว เปิดบอลจ่ายบอลให้กับลูกทีม
แกะหอม ตำเครื่องแกง ลอกปลาหมึก แล่ไก่ สับหมู หั่นผัก ทุกตำแหน่งวิ่งช่วยกันแบบโททัลฟุตบอล frying dutchman – ใช่แล้ว เรามีไข่เจียวด้วย
แกงเขียวหวานไก่ ต้มส้มปลาหมึกยัดไส้ ผักชุบแป้งทอด น่องไก่ทอด และไข่เจียว
สำราญ
ไม่ได้ทำกับข้าวกินกันแบบนี้นานแล้ว
สมัยยังอยู่ไกลบ้าน นี่เป็นกิจกรรมแก้จิตตกอย่างหนึ่ง หลายคนคงเห็นตรงกัน
หลายทีที่แม้ข้าวจะแข็งไปหน่อย รสชาติอาหารจะแปร่ง ๆ เราก็ยังขำกับมันได้
แต่ถึงยังไง เราก็ยังต้องกินข้าวคนเดียวให้เป็นอยู่ดี
ตกดึก สาวเล็กสาวใหญ่ตั้งวงเล่นไพ่อยู่ในห้อง
(ใครบางคนเรียกมันว่ากิจกรรม “ออกกำลังนิ้ว”)
ส่วนหนุ่ม ๆ ตั้งวงเหล้าตามระเบียบ(รัส) อยู่ชานด้านนอก – น่าจะยังไม่มีใครได้เล่นน้ำ
จำไม่ได้แล้วว่าคุยอะไรกันบ้าง
ผมเข้าไปนอนตอนที่คนอื่น ๆ ยังคุยกันอยู่
หลังจากหลับกับเข่าตัวเองอยู่สองนาน
จำได้แต่ว่า คนกลุ่มนี้น่าสนใจดี
มีความสุขที่ได้มา
 |
| เขาเต่า – ไทยอินดี้ |