สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ไปนอนเอื่อย ๆ กับไทยอินดี้ที่หัวหิน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย ในจำนวนยี่สิบเอ็ดชีวิต (หรือยี่สิบสองนี่แหละ) ผมเป็นมนุษย์ผู้เดียวที่ไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรเกี่ยวกับหนังเลย (เว้นเสียแต่การเข้าไปหลับในโรงหนังบ้าง – นาน ๆ ที) นอกนั้นอีกยี่สิบชีวิต เขา เธอ และเธา ล้วนแล้วแต่ทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับหนัง ไม่ทำหนังเอง ก็อยู่กองถ่าย แก้สคริปต์ ทำเอฟเฟกต์ ฯลฯ หลายสิ่ง ที่ทำให้ภาพเคลื่อนไหว จึงไม่แปลกนัก ที่เราจะเห็นกล้องมินิดีวีกลาดเกลื่อนเหมือนมางานแสดงสินค้าอิเล็กทรอนิกส์อะไรซักอย่าง ยังไม่รวมถึงกล้องถ่ายรูปสารพัดรุ่น ตั้งแต่ดิจิทัลเอสแอลอาร์ตัวใหญ่ไปจนถึงโลโมฟิชอาย หากใครเผลอทำอะไรโง่ ๆ ไปในทริปนี้ แล้วหวังว่าจะไม่ถูกบันทึกภาพไว้ – ก็โง่จริง ๆ นั่นแหละ พวกเราไปถึงเขาเต่าเอาตอนบ่าย คนที่บังกะโลเอารถมารับพวกเราจากสถานีรถไฟหัวหิน นี่เป็นครั้งแรกของผมที่ได้นั่งรถไฟมาทะเล รถไฟ กับ ทะเล – สองสิ่งที่ผมไม่เคยสัมพันธ์มันเข้าด้วยกันเลย หลายสิ่งที่เราไม่เคยเห็นความสัมพันธ์ของมัน แต่ทุกสิ่งล้วนโยงใย ไม่เห็น ใช่ว่าไม่มี จัดแจงข้าวของพอเข้าที่ จับจองที่ซุกหัวนอนพอเข้าทาง ก็ถึงเวลามื้อแรกของทริปนี้ ข้าวผัดทะเลหม้อโต มื้อนี้พวกเรายังไม่ได้ทำเอง เป็นป้าที่ที่พักจัดการให้…