every single seed


กินข้าวเหลือ(ไปทำไม)

เปิบข้าวทุกคราวคำ จงสูจำเป็นอาจินต์
เหงื่อกูที่สูกิน จึงก่อเกิดมาเป็นคน
ข้าวนี้นะมีรส ให้ชนชิมทุกชั้นชน
เบื้องหลังสิทุกข์ทน และขมขื่นจนเขียวคาว
จากแรงมาเป็นรวง ระยะทางนั้นเหยียดยาว
จากรวงเป็นเม็ดพราว ล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ
เหงื่อหยดสักกี่หยาด ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
ปูดโปนกี่เส้นเอ็น จึงแปรรวงมาเป็นกิน
น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง และน้ำแรงอันหลั่งริน
สายเลือดกูทั้งสิ้น ที่สูซดกำซาบฟัน ๚

เปิบข้าวทุกคราวคำจิตร ภูมิศักดิ์

กินข้าวเหลือบ้างเหมือนกัน

เมื่อก่อนไหว้นะ ข้าวเนี่ย ถ้ากินเหลือ เดี๋ยวนี้ เออ ไม่ได้ทำแล้วแฮะ สงสัยไม่ค่อยได้กินข้าว ลืม(ตีน)


3 responses to “every single seed”

  1. บางทีเห็นพวกผู้หญิงชอบกินข้าวเหลือตั้งครึ่งจาน รู้สึกแย่มากเลย ถ้ารู้ตัวว่าจะกินน้อย (diet ?) ก็บอกให้เค้าตักให้ครึ่งเดียวสิ ไม่ก็ซื้อมาจากเดียวแบ่งกันสองคนก็ได้

  2. ไม่ชอบกินเหลือครับเสียดายแล้วก็ที่บ้านสอนมามีรุ่นพี่กินข้าวเหลือตลอดไม่รู้ทำไม ผู้ชายด้วยส่วนเพื่อนอีกคนก็กินแบบไม่เรียบร้อยเหลือกระจายๆ เต็มจานเห็นแล้วกลุ้ม

  3. เสียดายที่เหลือทุกทีเลยแต่บางทีก็รู้สึกว่า ถ้าฝืนยัดให้หมดแล้วสุดท้ายต้องอ้วกออกมาหมดตัว น่าเสียดายฝ่ากินเหลืออีก แป่วววว

Leave a ReplyCancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Exit mobile version