บ่นกับเพื่อนๆ หลายรอบแล้ว
โลกมันแคบเกิน

จะแคบด้วยสาเหตุอะไรก็แล้วแต่
จะแคบจริง หรือแคบเพราะระดับทางสังคมมันบีบให้แคบ
อย่างไรก็ตาม

เท่าที่ประสบกับตัวเอง
มันแคบเหลือเกิน

แคบมาก

…

เมื่อวานมีงานเลี้ยงนักเรียนไทยที่นี่
ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ทำกับข้าวมากินกันเฉยๆ
เนื่องในโอกาสไม่ได้เจอกันนาน
บางคนก็เรียนกันคนละที่ (คนละมหาลัย หรือว่าคนละตึก)
ไม่เคยได้เจอกัน ก็ได้มาเจอกัน รู้จักกัน

ก็ได้รู้จักพี่ๆ เพิ่มขึ้นสามสี่คน
มีขึ้นมาจาก Imperial ด้วย
เค้ามาประชุมวิชาการที่นี่พอดี ก็เลยพามากินข้าวด้วยกัน

มีพี่คนนึง เรียนเอกอยู่
Informatics เหมือนกัน
แต่ว่าสายเค้าจะอยู่อีกวิทยาเขตนึง นอกเมือง
ก็เลยพึ่งได้เจอกัน

ชื่อ พี่เจ

ก็คุยไปเรื่อยๆ ก็ได้รู้ว่าพี่เค้าเป็นอาจารย์ นี่ลามาศึกษาต่อ
แล้วก็เหมือนแว๊บๆ ได้ยินคำว่า ธรรมศาสตร์
ก็เลยถามพี่เค้าว่า เป็นอาจารย์ที่ธรรมศาสตร์เหรอ
พี่เค้าก็ อือ
เราเลยถามต่อ งี้ก็ต้องรู้จัก อ.กฤชรัช สิ
(สะกดไม่ถูก ภาษาอังกฤษ Kritchalach อ่ะ)

พี่เค้าก็ อ้อ รู้จักสิ พี่บอล เป็นรุ่นพี่เค้า
(อ. kt เค้าจบตรี วิทย์คอมธรรมศาสตร์ แล้วก็ไปเรียนต่อ
กลับมาเป็นอาจารย์ที่ SIIT
พี่เจเค้าก็จบตรีที่เดียวกัน)

แล้วก็เหมือนพี่เค้านึกอะไรขึ้นมาได้
อยู่ดีๆ ก็ถามเรา

เอ้ย นี่มาจาก ธรรมศาสตร์ SIIT ป่าว
ที่เคยไปสมัครโท วิทย์คอม มธ.

เราก็ เอ๋ รู้ได้ไงอ่ะ
ก็ยังไม่ได้บอกพี่เค้าเลยว่าเรามาจากไหน
แล้วเรื่องเคยไปสมัครโทนั่น ยิ่งแทบไม่มีใครรู้

พี่เค้าก็ต่ออีก
ที่ senior project ทำอะไร compression ภาษาไทยใช่มั๊ย
เราก็ เฮ้ย อะไรเนี่ย

ปรากฏว่า พี่เค้าเคยเป็นคณะกรรมการ สัมภาษณ์เราตอนนั้น

สุดยอด -_-“

แล้วดันจำได้อีกนะ
แบบทุกเม็ดเลย

เรานี่ หน้าพี่เค้ายังจำไม่ได้เลย
ว่าเคยเจอกันมาก่อน

งงไปเลย

พี่เค้าบอกว่า จำเราได้
เพราะเค้าว่าสงสัยว่า จะ compress ไปทำไมวะ ภาษาไทย
มันก็แค่ sequence ปกตินี่นา
คือมันตะหงิดๆ อยู่ในหัว ว่างั้น

…

พี่เจ — อาจารย์ วรวรรณ มะเริงสิทธิ์

…

พูดถึงโทนี่วิทย์คอมนั่น
ตกลงก็เรียนไม่จบหรอก
เรียนอยู่แค่ซัมเมอร์เทอมเดียว
แล้วก็ลาออก ยังไม่ทันได้สอบเลย

มันแบบ เราหวังไว้อีกอย่างน่ะ
แล้วหลักสูตรมันไม่ได้เป็นแบบที่เราคิด
(ไม่ได้ว่าไม่ดีนะ)
ก็เลยออกดีกว่า

…

คิดๆ ไป ถ้าตอนนั้นเรียนต่อ

ก็คงไม่ได้มาที่นี่
แล้วก็ไม่ได้เจอพี่เค้าที่นี่

อาจจะเจอพี่เค้าที่ไหนซักแห่ง
อาจจะเป็นที่ธรรมศาสตร์นี่แหละ

แต่ความสัมพันธ์ มันก็จะเป็นอีกแบบ
อาจจะออกมาเป็นลักษณะ
ครู ลูกศิษย์ เทือกนั้น

…

หรือ อีกที
ถ้าเราไม่ได้ทำไอ้โปรเจกต์
ที่ทำให้พี่เค้า “ตะหงิดๆ” นั่น
พี่เค้าก็อาจจะจำเราไม่ได้หรอก

ก็อาจจะได้เจอพี่เค้าที่นี่เหมือนกัน
แต่เรื่องที่จะได้คุยกัน
หรือ first impression กับการรู้จักครั้งแรก
(ที่มีส่วนสำคัญ กับลักษณะความสัมพันธ์ในโอกาสต่อไป)
มันก็คงไม่ได้ออกมาเป็นแบบนี้

…

นึกถึงหนัง the butterfly effect