จับภาพในหัวคุณ มองที่ผู้คนทั้งหมด และจดจำฉากหลัง ฟัง ดู และ รอ เค้าโครงเริ่มเป็นรูปร่าง นั่นคือเรื่องราว และจากนั้นตัวละครจะมาสู่คุณ ร้อยเรียงเหตุการณ์อย่างที่พวกเขาเลือกให้เป็น แต่ทุกคำพูดและการกระทำของพวกเขาล้วนมาจากคุณทั้งสิ้น หากคุณเป็นผู้เล่าเรื่อง คุณอาจคิดว่าคุณไม่มีความรับผิดชอบอะไร และคุณสามารถนำตัวละครของคุณไปที่ไหนก็ได้ที่คุณต้องการ คุณมีภูมิคุ้มกัน คุณเคยพิจารณาไหมว่า ผู้คนอาจตอบสนองกับทุกสิ่งที่ตัวละครของคุณพูด? และการกระทำของพวกเขาสัมพันธ์ไหมกับสิ่งที่คุณต้องการจะเล่า ? “คุณไม่สบายรึเปล่า? คุณไม่เต็มรึเปล่า ? เป็นบ้า? แสดงความปราถนาที่ไม่สนใจจะเอ่ยชื่อของพวกเขาเอง? คุณเป็นคนที่จะต้องถูกต่อว่าหรือ?” ตอนนี้คุณเป็นผู้เล่าเรื่อง คุณอาจคิดว่าคุณไม่มีความรับผิดชอบอะไร แต่ในทิศทาง การกระทำ คำพูด เหตุ และ ผล คุณต้องการความสม่ำเสมอ คุณจะจบนิทานได้อย่างไร? เหล่าชีวิตที่ได้เล่นเป็นส่วนหนึ่ง ได้ถูกสรุปตั้งแต่เริ่มแรกสุด และตอนต่าง ๆ ถูกปล่อยไว้ให้มันเป็นไปตามทางของเรา “มันเป็นโลกที่อาจจะใหญ่ บางส่วนฉันก็เห็นแล้ว แต่ส่วนใหญ่ฉันจะแค่เคยได้ยิน และเรื่องราวล้วนเป็นเรื่องแต่งทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่พวกมันเกิด” คุณเป็นเพียงผู้เล่าเรื่อง คุณไม่ได้พยายามหนีความรับผิดชอบ ถ้าเราเชื่อคุณ คุณก็ประสบความสำเร็จ แต่คุณไม่ได้กล่าวอ้างถึงความเป็นจริง คุณเป็นเพียงผู้เล่าเรื่อง คุณไม่ได้พยายามหนีความรับผิดชอบ ถ้าเราเชื่อคุณ คุณก็ประสบความสำเร็จ แต่คุณไม่ได้กล่าวอ้างถึงความเป็นจริง…