เรื่องของคนเหงาอีกแล้ว ให้ตายสิ คนใกล้ตัวอย่างน้อยสองคน เคยพูดในโอกาสต่างกัน ว่า “กรุงเทพมันเหงา” มองถนนโล่ง ๆ หน้าสยามสแควร์ตอนสี่ทุ่ม พิจารณาแล้วว่า จริง มันไม่ใช่เรื่องว่า รอบ ๆ ตัว ไม่มีหมาเดินซักตัว แต่เป็น “ภาวะความรู้สึกที่อยากมีใครอยู่ด้วย” แต่ก็ไม่รู้ว่ากรุงเทพ และ “หมานคร” ทั้งหลาย มีเคมีอะไร ที่ทำให้ผู้คนเกิดภาวะนั้นได้ถี่เหลือเกิน หรือด้วยจังหวะของเมืองที่มันเร่ง เร็ว เราเลยไม่มีโอกาสได้นึกถึงคนอื่นเท่าไหร่นักในช่วงเวลาปกติ กู กู กู กู กู กู และ กู และทันใดที่จังหวะผ่อน พอเริ่มจะนึกถึงคนอื่นได้ มันก็ตูมออกมา อย่างอดอยาก (บางทีเพื่อจะพบว่า คนที่เราคิดถึง ยังอยู่ในจังหวะ กู กู กู กู กู อยู่ .. ก็เศร้าไป) เอาบล็อกเหงา ๆ ไปอ่าน “การมีแฟนของคนสมัยนี้ มันก็แค่การบริโภคร่วมกัน…