เมืองเป็นที่อยู่ของคน คนเยอะซะด้วย มารยาทเมือง ที่เสนอไปเมื่อวาน ไม่ได้เป็นหลักตายตัวอะไร มีแค่จุดเดียวง่ายๆ คือขอแค่คิดในหัวหน่อยว่า มีคนอื่นร่วมใช้เมืองกับเรานะ ถนน ทางเดิน ที่สาธารณะต่างๆ เวลาทำอะไรก็นึกถึงเค้าถึงเราหน่อย จะมีใครเดือดร้อนรึเปล่า น้ำใจเล็กๆ น้อย แค่นี้ก็ทำให้เมืองมันน่าอยู่ขึ้นเยอะ นอกจากการกระทำเหล่านี้ ที่จะทำให้เมืองน่าอยู่ได้แล้ว ปฏิสัมพันธ์กับคนร่วมเมือง ก็อาจจะทำให้เรารักเมืองของเรามากขึ้นได้ เข้าร้านซื้อของ พูดคำว่า สวัสดี หน่อย ซื้อเสร็จ ขอบคุณ เดินออก บอก สวัสดี โชคดี บ๊ายบาย สวัสดี ขอบคุณ ขอโทษ – คำพื้นฐานง่ายๆ แม่ค้าที่ตลาด บุรุษไปรษณีย์ เด็กแถวบ้าน พนักงานทำความสะอาดที่ออฟฟิศ รปภ.หน้าหมู่บ้าน เราเดินผ่านกันทุกวัน คนเหล่านี้เป็นคนทั้งนั้น ปฏิบัติกับเค้าแบบคนรึเปล่า (ถ้าไม่ใช่ ให้แทนคนเหล่านั้น ด้วยสิ่งเหล่านี้แทน — ตู้ขายของอัตโนมัติ เครื่องแยกจดหมาย กองขยะ เครื่องดูดฝุ่น สัญญาณกันขโมย — เราจะได้ความรู้สึกที่ไม่ต่างกันเท่าไหร่)…

เมืองคนมันเยอะ แย่งกันกิน แย่งกันใช้ ถ้าอยู่กับแบบไม่มี ‘กฏเกณฑ์’ อะไรเลย ก็ท่าทางจะปวดหัว วันนี้จึงขอเสนอ มารยาทในการใช้ชีวิตร่วมกันในเมือง ไม่หยุดเดินในที่แคบ หรือยืนขวางทางแยก, ประตู/ทางเข้าออก ขึ้น/ลงสะพานลอย เดินชิดขวา (จะได้ไม่ไปเดินชนกันกับคนที่สวนมา) ขึ้น/ลงบันไดเลื่อน ยืนชิดขวา (เว้นที่ด้านซ้ายให้คนที่รีบเดินผ่านไปได้) เข้าลิฟต์ให้เดินเข้าไปให้สุด (คนอื่นจะได้มีที่เดินเข้ามาได้บ้าง) (ใช้กับขึ้นรถเมล์ด้วย) ลิฟต์จอดทุกครั้ง ให้ดูด้วยว่ามีคนข้างหลังเค้าจะออกมั๊ย หลบ/เดินออกมา เปิดทางให้คนข้างในออก (ใช้กับรถเมล์ด้วย) ยืนรอรถเมล์ที่ป้าย ไม่ต้องเดินลงไปรอที่ถนน (รถมันจะเข้าจอดไม่ได้ ติดอีก) ไม่เรียกรถแท็กซี่/สามล้อ + ไม่จอดรับส่ง ตรงทางแยก หัวมุม ทางเข้าออก หรือที่ห้ามจอด/ที่คับขันอื่นๆ รวมทั้งบริเวณป้ายรถเมล์ด้วย (ตัวคุณกับเพื่อน สำคัญกว่าคนทั้งป้าย? ทั้งถนน?) ใช้โรงอาหาร หรือเข้าร้านอาหารแบบบริการตนเอง กินเสร็จให้เก็บขยะ/จานออกไปให้หมด ไปทิ้ง/วางในที่ๆ เค้าจัดไว้ให้ ทำอะไรเลอะก็เช็ดด้วย (คนอื่นๆ เค้าจะได้มาใช้โต๊ะต่อได้ ตอนเรามาโต๊ะมันก็สะอาดอยู่ ตอนออกไปก็ต้องสะอาดเหมือนกัน ของแบ่งกันใช้) (ห้องน้ำก็เหมือนกัน) ซื้อของ รอรับบริการอะไรก็ตาม…